موضع‌گیری‌های دیرهنگام دلواپسان دندانپزشکی فقط مصرف داخلی دارد!
در حالی که طرح افزایش ظرفیت رشته دندانپزشکی هفته گذشته پس از کش و قوس‌های فراوان سرانجام در شورای عالی انقلاب فرهنگی به تصویب رسید، برخی فعالان صنفی و مدیران حوزه دندانپزشکی تازه متوجه طرح مذکور شده و در حال موضع‌گیری در برابر آن هستند. این در حالی‌ست که این طرح به مدت سه ماه در ساختار شورای عالی انقلاب فرهنگی در حال بررسی بود و در این مدت کمتر مدیری از حوزه دندانپزشکی مخالفت خود را در رابطه با آن ابراز کرد. اما حالا که کار از کار گذشته و طرح مذکور با تصویب در صحن شورای عالی به زودی به اجرا در خواهد آمد صدای مخالفت و ابراز نگرانی دوستان از تبعات این طرح تازه به گوش می‌رسد!
اما چرا دلواپسان دندانپزشکی تازه به یاد تبعات منفی طرح افزایش ظرفیت پذیرش رشته دندانپزشکی افتاده‌اند و تا امروز سکوت کرده بودند؟ در حالی طرح مخالفت آنها و انعکاس صحبت‌ها و مصاحبه‌هاشان میتوانست بر ذهنیت مدیران و نمایندگان مجلس و اعضای جامعه تاثیرگذار بوده و تلاشی باشد هر چند کوچک در برابر تصویب این طرح خطرناک و کارشناسی‌نشده؟
به نظر می‌رسد مدیران و مسئولان مرتبط با حوزه دندانپزشکی روز به روز مشی محافظه‌کارانه‌تری در پیش می‌گیرند و ترجیح می‌دهند در چالش‌هایی که موقعیت اداری و صنفی آنها را به خطر می‌اندازد ورود نکنند.
از طرفی مصاحبه‌ها و موضع‌گیری‌های مدیران دلواپس در مقطعی که طرح با تصویب در شورای انقلاب فرهنگی وجاهت قانونی به خود گرفته عملا هیچ تاثیری نخواهد داشت و تنها کارکرد آن را باید در داخل فضای دندانپزشکی در آستانه برگزاری انتخابات دانست وگرنه در بیرون از این فضا صدای مخالفت دیرهنگام با طرحی که تصویب شده عملا گوش شنوایی را جلب نخواهد کرد.
در کنار دلواپسان بی‌موقع هستند مدیرانی که عملا به صندلی خود چسبیده و به هیچ محرک بیرونی پاسخی نمی‌دهند.
نمونه بارز این مدیران بی‌کنش و همیشه ساکت دندانپزشکی دکتر کمال حیدری معاون بهداشتی وزارت بهداشت است که با اینکه خود دندانپزشک است و با توجه به مسئولیت‌ش در وزارت بهداشت باید مهم‌ترین مرجع استدلال و مخالفت با طرح افزایش ظرفیت دندانپزشکی می‌بود در تمام این مدت سکوت کرده است. این بیکنشی البته محدود به طرح افزایش ظرفیت دندانپزشکی نیست و طی یک سالی که از انتصاب او می‌گذرد عملا انفعال و حرکتی در او و حوزه تحت مدیریتش شاهد نبوده‌ایم.
سوال اینجاست که چرا مدیران و مسئولان مرتبط با حوزه دندانپزشکی بابت مسئولیتی که بر عهده گرفته‌اند هیچ تعهدی به جامعه دندانپزشکی نشان نمی‌دهند؟ اگر بنا بر سکوت و محافظه‌کاری و بیکنشی در برابر رخدادهای مرتبط با حوزه دندانپزشکی بود چرا مسئولیت‌های فعلی را پذیرفتتند یا برای ورود به جایگاه‌های صننفی کاندیدا شدند؟
